جلسه دفاع از پایان‌نامه دکتر حسن الحلبونی با عنوان «مقایسه نتایج جراحی رزکسیون و آناستوموز نای با استفاده از بخیه‌های ممتد در مقایسه با بخیه‌های گسسته» روز جاری با حضور جمعی از اساتید و جراحان برجسته در بیمارستان دکتر مسیح دانشوری برگزار شد.

این پایان‌نامه که زیر نظر استادان باتجربه‌ای همچون دکتر عزیزاله عباسی ، دکتر محمد بهگام شادمهر، دکتر کامبیز شیخی، دکتر ابوالقاسم دانشور، دکتر ساویز پژهان انجام گرفته است ، یکی از بزرگ‌ترین مطالعات انجام‌شده در زمینه تکنیک‌های بخیه‌زنی در جراحی نای را ارائه می‌دهد. در این پژوهش که روی ۳۳۳ بیمار مبتلا به تنگی نای انجام شده، دو روش بخیه‌زنی ممتد و گسسته با یکدیگر مقایسه شده‌اند.

تنگی نای یکی از عوارض جدی و گاه تهدیدکننده حیات پس از لوله‌گذاری‌های طولانی‌مدت است. جراحی برداشتن قسمت تنگ‌شده نای و بخیه زدن دو سر سالم آن (رزکسیون و آناستوموز نای) یکی از روش‌های اصلی درمان این بیماران است. اما اینکه از چه نوع بخیه‌ای و به چه شیوه‌ای استفاده شود، تأثیر مستقیمی بر سرعت عمل و احتمال بروز عوارض دارد.

دکتر الحلبونی در این پایان‌نامه، استفاده از بخیه‌های ممتد با نخ PDS را در مقایسه با روش سنتی بخیه‌های گسسته با نخ ویکریل بررسی کرده است.

نتایج مهم و کلیدی

✅ زمان جراحی کاهش یافته است.
در روش بخیه ممتد، زمان لازم برای دوختن دو سر نای تقریباً نصف شده و از ۴۵ دقیقه به حدود ۲۰ دقیقه رسیده است. این کاهش زمان، نه تنها فشار روی تیم جراحی را کمتر می‌کند، بلکه برای بیمار نیز مفید است و خطرات ناشی از بیهوشی طولانی‌تر را کاهش می‌دهد.

✅ میزان بروز عوارض تفاوت معنی‌داری ندارد.
مهم‌ترین نگرانی در روش‌های جدید، احتمال بالاتر بروز عوارضی مانند باز شدن محل بخیه، تشکیل بافت گرانولوم، و عود تنگی است. اما نتایج این مطالعه نشان داد که روش بخیه ممتد نه تنها در این زمینه عملکرد قابل قبولی دارد، بلکه حتی در برخی موارد میزان عوارض آن کمتر از روش قدیمی است. اگرچه این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود.

✅ بدون نیاز به بخیه نگه‌دارنده چانه به سینه
در روش جدید از بخیه‌های محدودکننده گردن برای کاهش فشار بر نای استفاده نشد، اما همچنان هیچ افزایش در عوارض گزارش نشد. این موضوع به‌ویژه در راحتی بیماران پس از جراحی اهمیت زیادی دارد.

این پایان‌نامه به‌ویژه از این جهت حائز اهمیت است که برخلاف باور سنتی مبنی بر ارجحیت بخیه‌های گسسته، نشان می‌دهد که می‌توان با حفظ کیفیت نتایج، مدت زمان جراحی را کاهش داد. چنین نتایجی می‌تواند راه را برای به‌کارگیری گسترده‌تر این روش در مراکز جراحی هموار کند.

جلسه دفاع با حضور پررنگ اعضای گروه جراحی توراکس، فلوشیپ‌ها و دستیاران برگزار شد و با استقبال مثبت حاضرین مواجه شد. اساتید حاضر ضمن تمجید از حجم بالای داده‌ها و روش دقیق مقایسه‌ای این مطالعه، آن را گامی مهم در جهت بهینه‌سازی تکنیک‌های جراحی نای در ایران دانستند.

در این جلسه دکتر محمد بهگام شادمهر مدیرگروه جراحی توراکس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در خصوص نتایج به دست آمده از پژوهش دکتر حسن الحلبونی گفت استفاده از بخیه‌های ممتد در جراحی تنگی نای نه تنها امن و مؤثر است، بلکه زمان جراحی کاهش می‌دهد. البته برای ارایه نتایج مطقن نیاز است مقایسه در سطحی انجام شود که تا حد امکان سوگیری های  ناشی از جراح  که عمل جراحی را انجام داده است و موارد مخدوشگر دیگر کنترل شود. با این حال در این مطالعه سعی شده است از نظر سن و جنس و سابقه بیماری های زمینه ای همسان سازی فردی در سطح داده ها انجام شود. مطالعه در سطح جراحی های تیپ 1 رزکسیون آناستوموز تراشه بوده است و  فقط مواردی از تنگی نای را شامل می شود که به دنبال لوله گذاری در نای تنگی ایجاد شده است.

دکتر شادمهر با تاکید بر مراقبت درست از لوله تراشه در بخش های مراقبت های ویژه و اورژانس ها گفت راهنمای بالینی پیشگیری از تنگی نای در مرکز تحقیقات بیماری های نای در بیمارستان دکتر مسیح دانشوری تدوین شده است و امیدواریم با رعایت توصیه های ارایه شده در این راهنمای بالینی عارضه تنگی نای در هیچ بیماری به دنبال انتوباسیون رخ ندهد.