برای طراحی یک مطالعه و پژوهش، دانش متدولوژی بهترین گزینه را پیشنهاد می دهد. در این خصوص، رویکرد پیشین یا prioriاز سنگ بناهای دانش متودولوژی است. پژوهشگرانی که دنبال بهترین و مناسب ترین مسیر برای مسیر علمی خودشان هستند از آزمون و خطا استفاده نمی کنند و از رویکرد پیشین در پژوهش های خود استفاده می کنند. رویکرد پیشین دو تعریف نظری و عملی دارد.

تعریف نظری: یک سری از ویژگی ها در مطالعات پژوهشی از ابتدا باید مشخص باشد.

تعریف عملی: یک سری عوامل مهم تاثیر گذار در پژوهش قبل از آغاز پژوهش مشخص باشد و این عوامل در تمام مراحل پژوهشی از جمله اجرای مطالعه، جمع آوری داده، تحلیل آماری و زمان گزارش دهی تغییر نکند.

نقطه ی مقابل رویکرد پیشین رویکرد پسین یا متعاقبی است که در این رویکرد ممکن است تصمیم گیری محقق بعد از جمع آوری دیتا و در زمان اجرای مطالعه تغییر کند.

در رویکرد پیشین باید زیر گروه های مورد نظر در پروتکل را به طور دقیق تعریف کرده و در زمان اجرا و آنالیز و تحلیل آماری تغییری نداد. اهمیت رویکرد پیشین در تمام مطالعات پژوهشی یکسان نیست و در درجه ی اول در دنیا استقرار رویکرد پیشین در مطالعات کارآزمایی بالینی بیشتر از گذشته است و یا اجباری و الزامی شده است و در سایر مطالعات مثل ارزش تشخیصی و مرورهای سیستماتیک اهمیت بیشتری پیدا کرده است و پیش بینی می شود در سال های آینده در کلیه ی مطالعات حتی مطالعات مشاهده ای از این رویکرد پیروی کنند.

ثبت پروتکل بزرگ ترین عاملی است که می تواند رویکرد پیشین را تضمین کند. یعنی محقق قبل از اینکه کارآزمایی شروع شود پروتکل را ثبت نهایی کند و پروتکل دیگر دستخوش تغییرات نشود. مگر در شرایط خاص با اصلاح آن.

مولفه های مهم رویکرد پیشین:

1-محاسبه ی حجم نمونه

2-تعیین اهداف (اهداف اولیه و ثانویه)

3- متغیرهای مطالعه

4-تعیین اندازه اثر مطالعه پژوهشی

5-تعیین روش های آماری مطالعه